Öykü Ağacı

Her şey öyle hızlı bir değişim içindeymiş ki. Kurduğum küçücük dünya dışında bambaşka bir dünya varmış. Ağzım açık izliyordum bu dünyayı.. İki tane daha ergenlik çağında kız gelmişti kahve almaya. İkisini de görseniz nasıl da güzellerdi. Ama yaşlarına göre epey büyük giyinmiş hatta makyaj yapmışlardı.  Bebek gibi tenlerinin ne bir fondötene ne de başka bir şeye ihtiyacı vardı. Sohbetleriyse hep güzellik ve kilo üzerineydi. Öylesine şaşırdım ki. Ben onların yaşlarındayken makyaj ne bilmezdim. Kilo falan zaten umrumda olmazdı. Top oynama derdindeydim. Tabi bir de beğenilmek isterdim  ama olduğum gibi beğenilmek. Bu fikrim hiçbir zaman da değişmedi. Hep olduğum gibi sevilmek istedim. Kendime bakıyor oluşum kendime olan saygımdandı.  Ben böyle böyle her geleni inceler, kulak misafiri olur olmuştum. Şuan bunun etikliğini düşünmeyecektim.  Yine hem dinledim hem çalıştım o gün. Öylesine yorulmuştum ki anneannemin tekli koltuğuna kendimi attığımda ayaklarımın altı zonkluyordu. Pamuğum

Özlemiştim İzmir'i. Havasını,suyunu.. Ama asıl bana huzur veren o dokusunu özlemiştim. Ama yine de beklediğim gibi olmadı. Buraya bir amaç için gelmek farklıydı. Kendimi amansız bir hastalığa tutulmuş gibi hissediyordum. Bundan bir an önce kurtulmalıydım. Izmir'in bu sıcak havasında dahi ürpertiyordu korkularım. Napacağımı bilemez bir haldeyim. Bir işim yoktu. Pek fazla param da yoktu. Düşünceler kafamda kavga ederken kendimi yalnız yaşayan anneanneciğimin sabun kokan kollarına attım. "Geleceğini neden haber vermedin?" diye epey bir söyledi Pamuğum. Ama benim de haberim yoktu geleceğimden diyemedim. Ona bir şey söyleyip üzmek istemezdim.  Kaldı ki bu büyük bir sorunda değildi. Düzelecekti her şey. Güzel bir kahvaltı hazırladı anneannem. Allahım, haber versem neler yapacaktı acaba? Börekler, yumurtalar, çeşit çeşit peynirler, reçeller. Nasıl da özlemiştim Pamuğum'un çilek reçelini. Dünya da en güzel çilek reçelini anneannem yapardı ne de olsa.  Şimdi iş arama zaman