Öykü Ağacı

Düşüncelerle boğuştuğum o tekli koltukta öylece uyuyakalmıştım. Kıyamamıştı anneannem. Önce üstümü örtmüş daha sonra içine sinmemiş beni uyandırmıştı.  Nasıl pijamalarımı giyip kendimi yatağa attığımı bilmiyorum. Uyumuştum. Bütün içimdeki fırtınalara inat ruhum sakinlik istemişti belli ki.. Ama ertesi günün sabahı hiç de sakin başlamamıştı. Gece uyuyakaldığım için alarmımı kuramamış, saat dokuzda işte olmam gerekirken dokuz buçukta Tayfun beyin telefonuyla uyanmıştım. Kendimi daha ilk günlerden okula geç kalan öğrenci gibi hissediyordum. Hem vicdan azabı hem de ne diyeceğim korkusu sarmıştı bedenimi. Hemen hazırlanıp çıkmıştım ama aksilikler peşimi bırakmıyordu. Otobüsü kaçırdım yetmedi telefonumu düşürdüm ve telefonum bozuldu. Tam "Daha ne olabilir ki?" derken topuklu ayakkabımın topuğu da kırılmasın mı? Başımdan aşağı kaynar sular aktı. "Ne yapacağım şimdi ben?" derken kendimi ilk gelen otobüse attım. Olan olmuştu artık.  Kahve dükkanına vardığımda beş karış