Bazı Zor Günler

Düşüncelerle boğuştuğum o tekli koltukta öylece uyuyakalmıştım. Kıyamamıştı anneannem. Önce üstümü örtmüş daha sonra içine sinmemiş beni uyandırmıştı.  Nasıl pijamalarımı giyip kendimi yatağa attığımı bilmiyorum. Uyumuştum. Bütün içimdeki fırtınalara inat ruhum sakinlik istemişti belli ki..

Ama ertesi günün sabahı hiç de sakin başlamamıştı. Gece uyuyakaldığım için alarmımı kuramamış, saat dokuzda işte olmam gerekirken dokuz buçukta Tayfun beyin telefonuyla uyanmıştım. Kendimi daha ilk günlerden okula geç kalan öğrenci gibi hissediyordum. Hem vicdan azabı hem de ne diyeceğim korkusu sarmıştı bedenimi. Hemen hazırlanıp çıkmıştım ama aksilikler peşimi bırakmıyordu. Otobüsü kaçırdım yetmedi telefonumu düşürdüm ve telefonum bozuldu. Tam "Daha ne olabilir ki?" derken topuklu ayakkabımın topuğu da kırılmasın mı? Başımdan aşağı kaynar sular aktı. "Ne yapacağım şimdi ben?" derken kendimi ilk gelen otobüse attım. Olan olmuştu artık.

 Kahve dükkanına vardığımda beş karış suratıyla Tayfun bey karşımdaydı. Daha ben içeri girer girmez "Neredesin sen?" dedi. Neyi anlatabilirdim ki ona. Anneme olan özlemimi mi, babamı mı, tekli koltuğu mu, uyuya kalışımı mı? Özür dilemekle yetindim. Bir daha lütfen olmasın deyince rahatlamıştım. Sanırım en rezil şekilde işime gidişimdi. Ayağımda kırık bir topuklu ayakkabı, saçım alelacele yapıldığı belli bir topuz, kırışık yeşil bir elbise, varla yok arası makyajımla hiç de istediğim görüntüde değildim. Bunları düşünme zamanı değildi. Mesai çoktan başlamıştı. Hemen önlüğümü giyip yerimi almıştım. Saatlerce kahve pişiriyor, pasta tabakları süslüyor, bazen sipariş alıyor bazen de kasaya geçiyordum. O daracık alanda beş kişi birbirimize çarpmamak için bir nevi savaş vererek olabildiğince hızlı olmaya çalışarak çalışıyorduk. Survivor gibi bir şeydi benim için. En azından düşünmeyi erteliyordum. Sadece düşüncelerimi değil hayallerimi,isteklerimi hatta yaşantımı erteliyordum.

Saat dört olmuştu bile. Zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım. En azından gün bitiyor diye sevinçliydim. Eşyalarımı toparlayıp çıkma zamanım gelmişti. Eve gidip bir an önce bu günü noktalamak istiyordum ki tam ben kapıdan çıkarken bir beyefendi elindeki kahveyle içeri girmek isteyince olanlar olmuş onun sakarlığı ve benim yorgunluğumla kaynar kahve üzerime dökülmüştü. O anki korku ve acıyla yere kapanmıştım. Öyle bir acı olmasın. İlk çok anlamadım ama aradan bir dakika geçmeden öyle bir sızlamaya, yanmaya başlamıştı ki. Göğüslerimden bacaklarıma kadar resmen yanıyordum. Birinin sürekli özür dilerim dediğini duyuyordum. Öylesine canım yanıyordu ki kafamı kaldıramamıştım bile. Kafamı kaldırdığımda ise çok şaşırmıştım...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bölüm 3 // Papatyalar

Resim
Her şey öyle hızlı bir değişim içindeymiş ki. Kurduğum küçücük dünya dışında bambaşka bir dünya varmış. Ağzım açık izliyordum bu dünyayı.. İki tane daha ergenlik çağında kız gelmişti kahve almaya. İkisini de görseniz nasıl da güzellerdi. Ama yaşlarına göre epey büyük giyinmiş hatta makyaj yapmışlardı.  Bebek gibi tenlerinin ne bir fondötene ne de başka bir şeye ihtiyacı vardı. Sohbetleriyse hep güzellik ve kilo üzerineydi. Öylesine şaşırdım ki. Ben onların yaşlarındayken makyaj ne bilmezdim. Kilo falan zaten umrumda olmazdı. Top oynama derdindeydim. Tabi bir de beğenilmek isterdim  ama olduğum gibi beğenilmek. Bu fikrim hiçbir zaman da değişmedi. Hep olduğum gibi sevilmek istedim. Kendime bakıyor oluşum kendime olan saygımdandı.  Ben böyle böyle her geleni inceler, kulak misafiri olur olmuştum. Şuan bunun etikliğini düşünmeyecektim.  Yine hem dinledim hem çalıştım o gün. Öylesine yorulmuştum ki anneannemin tekli koltuğuna kendimi attığımda ayaklarımın altı zonkluyordu. Pamuğum
Devamı

O ADAM

Resim
Kafamı kaldırdığımda annemin ölümüne sebep olan adamla karşı karşıyaydım. Elim ayağım boşalmıştı. En son titremeye başlamıştım sonrasını hatırlamıyorum.. Uyandığımda bir hastanedeydim. Bayılmışım, ayılmayınca da bir hastaneye getirmişler.  O adam yine tam karşımda eski bir sandalyede oturuyordu. İnanmak istemiyordum o olduğuna. O an ikizi vardır belki diye bile geçirmiştim içimden. Ama suçlu bakışlarından anlamıştım, oydu. Annemi benden almıştı, şimdide beni mi öldürecekti? Ölümden hiç korkmadım. Kaybedecek çok bir şeyim de yoktu zaten. Hatta anneme kavuşmak beni mutlu bile ederdi. Ama ölümüm bu adamın ellerinden olmamalıydı. Korkmasam ben onu öldürürdüm. Birden kalkıp yanıma gelip "Çok endişelenedik, iyi misin?" dedi. "Dalga mı geçiyosun?" diye bağırdım. "Annemi aldın benden!" diye ağlamaya başladım. Bir yandan ağlıyor bir yandan bağırıyordum. Serum kolumdan çıkmış kanlar akarken adamın koşarak uzaklaştığını gördüm. Bir kaç saat sonra hastaneden çıkt
Devamı

Bölüm 2 // Yeni Başlangıçlar

Resim
Özlemiştim İzmir'i. Havasını,suyunu.. Ama asıl bana huzur veren o dokusunu özlemiştim. Ama yine de beklediğim gibi olmadı. Buraya bir amaç için gelmek farklıydı. Kendimi amansız bir hastalığa tutulmuş gibi hissediyordum. Bundan bir an önce kurtulmalıydım. Izmir'in bu sıcak havasında dahi ürpertiyordu korkularım. Napacağımı bilemez bir haldeyim. Bir işim yoktu. Pek fazla param da yoktu. Düşünceler kafamda kavga ederken kendimi yalnız yaşayan anneanneciğimin sabun kokan kollarına attım. "Geleceğini neden haber vermedin?" diye epey bir söyledi Pamuğum. Ama benim de haberim yoktu geleceğimden diyemedim. Ona bir şey söyleyip üzmek istemezdim.  Kaldı ki bu büyük bir sorunda değildi. Düzelecekti her şey. Güzel bir kahvaltı hazırladı anneannem. Allahım, haber versem neler yapacaktı acaba? Börekler, yumurtalar, çeşit çeşit peynirler, reçeller. Nasıl da özlemiştim Pamuğum'un çilek reçelini. Dünya da en güzel çilek reçelini anneannem yapardı ne de olsa.  Şimdi iş arama zaman
Devamı